ျမတ္စြာဘုရား….၊ ဤေလာက၌ ေနထိုင္ၾကသူ အေပါင္းတို႔သည္ လူအခ်င္းခ်င္း တူညီၾကပါလ်က္ အရာရာ၌ ညီတူညီမွ် မဟုတ္မူ၍ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္ ကြဲျပား ထူးျခားေနၾကပါသည္။
ကြဲျပားျခားနားပံု ---
၁ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အသက္တို၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အသက္ရွည္ပါကုန္သည္။
၂ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ မက်န္းမမာ အနာေရာဂါ မ်ား၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ေရာဂါ ကင္းရွင္း က်န္းမာျခင္း ရွိၾကပါသည္။
၃ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အရုပ္ဆိုး၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အဆင္းလွၾကပါသည္။
၄ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ဘုန္းတန္ခိုးနည္းပါး၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးၾကပါသည္။
၅ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ေပါမ်ား ႄကြယ္ဝၾကပါသည္။
၆ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အမ်ဳိးယုတ္နိမ့္၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ အမ်ဳိးျမင့္ျမတ္ၾကပါသည္။
၇ (က) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ပညာ ၪာဏ္နည္းပါး၍၊
(ခ) အခ်ဳိ ႔သူတို႔မွာ ပညာ ၪာဏ္မ်ားျပားလွပါသည္။
ဤသို႔ ကြဲလြဲျခားနားၾကျခင္းသည္ “ အဘယ္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း “ ဟုေလွ်ာက္ထားေလ၏။
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္
ကံသာလွ်င္ အားကိုးရာ အစစ္ျဖစ္ပံု
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက…..
“ သုဘလုလင္… ေလာက၌ လူမ်ားသာမက အလံုးစံုေသာ သတၱဝါ ဟူသမွ်တို႔သည္…၊
၁။ ကံ - သာလွ်င္ ဥစၥာ ရွိၾကကုန္၏။
၂။ ကံ - သာလွ်င္ အေမြအႏွစ္ ရွိၾကကုန္၏။
၃။ ကံ - သာလွ်င္ အေဆြအမ်ဳိး ရွိၾကကုန္၏။
၄။ ကံ - သာလွ်င္ အေဆြခင္ပြန္း ရွိၾကကုန္၏။
၅။ ကံ - သာလွ်င္ ကိုးကြယ္အားထားရာ ရွိၾကကုန္၏။
ထို ကံ - တရားသည္ပင္လွ်င္ သတၱဝါ ဟူသမွ် တို႔ကို အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္ စသည္ ထူးျခားကြဲလြဲေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ခြဲေဝေလသည္ “
ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
အေၾကာင္း - အက်ဳိး ဆက္သြယ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္
၁ (က) အသက္တိုျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ သတၱဝါတို႔အား သနားၾကင္နာမႈ မရွိသူ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထို သတ္ျဖတ္မႈ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ “ ငရဲ “ သို႔ က်ေရာက္ရာ၏။ ငရဲ၌ မက်ေရာက္မႈ၍ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အသက္တုိ၏။ သူ႔ အသက္ကို သတ္မူ အကုသိုလ္သည္ အသက္တိုေၾကာင္း အက်င့္ ျဖစ္၏။
(ခ) အသက္ရွည္ျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္၏။ မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ ရွက္ေၾကာက္၏။ သနားညွာတာမႈရွိ၏။ သတၱဝါတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြား၌ အစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အသက္ရွည္၏။ သူ႔ အသက္ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ အသက္ရွည္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၂ (က) အနာေရာဂါမ်ားျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ (သတၱဝါ၏ အသက္ကို မသတ္မူ၍) ဆင္းရဲ ဒုကၡျဖစ္ရုံသာ ဒုတ္၊ ဓါး၊ လက္နက္ စသည္ျဖင့္ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုညွင္းပန္းမႈ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အနာေရာဂါ မ်ား၏။ သတၱဝါတို႔အား ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းသည္ အနာေရာဂါမ်ားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သနားၾကင္နာျခင္းရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လာလွ်င္ အနာေရာဂါ ကင္း၏။ သတၱဝါတို႔အား ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ မရွိျခင္းသည္ အနာေရာဂါကင္းရွင္းေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၃ (က) အဆင္းမလွျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ေလ့ရွိ၏။ (သူတစ္ပါး အေပၚ၌) ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈမ်ား၏။ မျဖစ္ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းကို အစြဲျပဳ၍ အမ်က္ထြက္ေလ့ရွိ၏။ (အမ်က္ထြက္ရမည့္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘဲ လ်က္လည္း အမ်က္ထြက္ေလ့ ရွိ၏) ။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အဆင္းလွျခင္းမရွ။ (သတၱဝါတို႔ အေပၚ ၌) အမ်က္ေဒါသမ်ားျခင္းတို႔သည္ အဆင္းမလွေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အဆင္းလွျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ေလ့မရွိ။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈလည္း မရွိ။ (သာမာန္ အေၾကာင္းမွ်ကို အစြဲျပဳ၍ အမ်က္ထြက္ေလ့မရွိ)။ အမ်က္ေဒါသကို သိမ္းဆည္းေလ့ ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အဆင္းလွ၏။ အမ်က္ေဒါသ မထြက္ျခင္း စသည္လည္း အဆင္းလွေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၄ (က)ဘုန္းတန္ခိုး နည္းျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးတို႔၌ လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ (သူတစ္ပါးတို႔ အရိုအေသ ခံရျခင္း၊ အေလးအျမတ္ ခံရျခင္း၊ အပူေဇာ္ - အကန္ေတာ့ ခံရျခင္း တို႔၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း မႈ ဣႆာ ) သေဘာထားေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည္ အျခားမဲ့၌ ငရဲက်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဘုုန္းတန္ခိုးနည္းပါး၏။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ပစၥည္း - ဥစၥာ လာဘ္ေပါမ်ားမႈ စသည္၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ သေဘာထားရွိျခင္းသည္ ဘုန္းတန္ခိုးနည္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမားျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သူတစ္ပါးတို႔၌ လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ ပစၥည္း - ဥစၥာေပါမ်ားျခင္း၊ အရိုအေသခံရျခင္းတို႔၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ (ဣႆာ) သေဘာမရွိ။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမား၏။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ပစၥည္း - ဥစၥာေပါမ်ားမႈ စသည္၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ မရွိျခင္းသည္ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၅ (က) ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ထမင္း - အေဖ်ာ္၊ ေက်ာင္း၊ ဇရပ္၊ အဝတ္သကၤန္း၊ ယာဥ္ (ဘိနပ္)၊ ပန္း၊ နံ႔သာ၊ နံ႔သာေျပာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာ၊ ဆီမီးဟူေသာ ဒါနဝတၳဳ (၁၀) ပါးတို႔ကို ေပးလွဴေလ့မရွိ။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၏။ ထမင္း - အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳတို႔ကို မေပးလွဴျခင္းသည္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ထမင္း - အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳ (၁၀) ပါးတို႔ကို ေပးလွဴ၏။ ထုိသူသည္ ထိုကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝ၏။ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳတို႔ကို ေပးလွဴျခင္းသည္ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၆ (က)အမ်ဳိးယုတ္ နိမ့္ျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ အလြန္မာနႀကီး၏။ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရွိမခိုး၊ ခရီးဦးႀကိဳထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးဦးမႀကိဳဆို၊ ေနရာေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေနရာမေပး၊ ခရီးလမ္းဖယ္ ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္မေပး၊ ရုိေသေလးျမတ္ - ပူေဇာ္ထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရိုေသေလးျမတ္ - ပူေဇာ္ျခင္းမရွိ၊ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အမ်ဳိး (ဇာတ္) ယုတ္နိမ့္ျခင္း၏။ အလြန္မာနႀကီးျခင္း ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွိမခိုးျခင္း စသည္လည္း အမ်ိဳးယုတ္နိမ့္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အမ်ဳိးျမင့္ျမတ္ျခင္း ။ ။ အၾကင္ သူသည္ မာန္မာန မရွိ၊ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရွိခိုး၏။ ခရီးဦးႀကိဳထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးဦးႀကိဳ၏။ ေနရာေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေနရာေပး၏။ ခရီးလမ္းဖယ္ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္ေပး၏။ ရိုေသေလးျမတ္ ပူေဇာ္အပ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရိုေသေလးျမတ္ ပူေဇာ္ျခင္းရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အမ်ဳိး (ဇာတ္) ျမင့့္ျမတ္၏။ မာန္မာန မရွိျခင္း၊ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွိခိုးျခင္း စသည္သည္ အမ်ဳိးဇာတ္ ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၇ (က) ၪာဏ္ပညာ နည္းပါးျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ --
(၁) ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရားကိုလည္းေကာင္း၊
(၂) အျပစ္ရွိေသာတရား၊ အျပစ္မရွိေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၃) မွီဝဲအပ္ေသာတရား မမွီဝဲအပ္ေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၄) စီးပြားမဲ့ေၾကာင္း - ဆင္းရဲေၾကာင္းတရား၊ စီးပြားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာႀကီးေၾကာင္း တရားကိုလည္းေကာင္း ေမးျမန္းေလ့မရွိ။
ထိုသူသည္ (ထိုသို႔ ေမးျမန္းမႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ) အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ၪာဏ္ပညာ နည္းပါး၏။ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္းမႈ မရွိျခင္း စသည္သည္ ၪာဏ္ပညာနည္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ၪာဏ္ပညာ ႀကီးျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္၍ --
(၁) ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရားကိုလည္းေကာင္း၊
(၂) အျပစ္ရွိေသာတရား၊ အျပစ္မရွိေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၃) မွီဝဲအပ္ေသာတရား မမွီဝဲအပ္ေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၄) စီးပြားမဲ့ေၾကာင္း - ဆင္းရဲေၾကာင္းတရား၊ စီးပြားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာႀကီးေၾကာင္း တရားကိုလည္းေကာင္း ေမးျမန္းေလ့ရွိ၏။
ထိုသူသည္ ထိုသို႔ ေမးျမန္းမႈေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ၪာဏ္ပညာႀကီးမား၏။ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္းမႈ စသည္သည္ ၪာဏ္ပညာႀကီးမားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
အေၾကာင္း - အက်ဳိး ဆက္သြယ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္
၁ (က) အသက္တိုျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ သတၱဝါတို႔အား သနားၾကင္နာမႈ မရွိသူ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ျဖတ္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထို သတ္ျဖတ္မႈ အကုသိုလ္ ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ “ ငရဲ “ သို႔ က်ေရာက္ရာ၏။ ငရဲ၌ မက်ေရာက္မႈ၍ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အသက္တုိ၏။ သူ႔ အသက္ကို သတ္မူ အကုသိုလ္သည္ အသက္တိုေၾကာင္း အက်င့္ ျဖစ္၏။
(ခ) အသက္ရွည္ျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္၏။ မေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ရန္ ရွက္ေၾကာက္၏။ သနားညွာတာမႈရွိ၏။ သတၱဝါတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြား၌ အစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အသက္ရွည္၏။ သူ႔ အသက္ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ အသက္ရွည္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၂ (က) အနာေရာဂါမ်ားျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ (သတၱဝါ၏ အသက္ကို မသတ္မူ၍) ဆင္းရဲ ဒုကၡျဖစ္ရုံသာ ဒုတ္၊ ဓါး၊ လက္နက္ စသည္ျဖင့္ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုညွင္းပန္းမႈ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အနာေရာဂါ မ်ား၏။ သတၱဝါတို႔အား ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္းသည္ အနာေရာဂါမ်ားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သနားၾကင္နာျခင္းရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လာလွ်င္ အနာေရာဂါ ကင္း၏။ သတၱဝါတို႔အား ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ မရွိျခင္းသည္ အနာေရာဂါကင္းရွင္းေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၃ (က) အဆင္းမလွျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ေလ့ရွိ၏။ (သူတစ္ပါး အေပၚ၌) ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈမ်ား၏။ မျဖစ္ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းကို အစြဲျပဳ၍ အမ်က္ထြက္ေလ့ရွိ၏။ (အမ်က္ထြက္ရမည့္ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘဲ လ်က္လည္း အမ်က္ထြက္ေလ့ ရွိ၏) ။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အဆင္းလွျခင္းမရွ။ (သတၱဝါတို႔ အေပၚ ၌) အမ်က္ေဒါသမ်ားျခင္းတို႔သည္ အဆင္းမလွေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အဆင္းလွျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ အမ်က္ေဒါသ ထြက္ေလ့မရွိ။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လိုမႈလည္း မရွိ။ (သာမာန္ အေၾကာင္းမွ်ကို အစြဲျပဳ၍ အမ်က္ထြက္ေလ့မရွိ)။ အမ်က္ေဒါသကို သိမ္းဆည္းေလ့ ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည္၏ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အဆင္းလွ၏။ အမ်က္ေဒါသ မထြက္ျခင္း စသည္လည္း အဆင္းလွေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၄ (က)ဘုန္းတန္ခိုး နည္းျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးတို႔၌ လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ (သူတစ္ပါးတို႔ အရိုအေသ ခံရျခင္း၊ အေလးအျမတ္ ခံရျခင္း၊ အပူေဇာ္ - အကန္ေတာ့ ခံရျခင္း တို႔၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း မႈ ဣႆာ ) သေဘာထားေလ့ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည္ အျခားမဲ့၌ ငရဲက်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဘုုန္းတန္ခိုးနည္းပါး၏။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ပစၥည္း - ဥစၥာ လာဘ္ေပါမ်ားမႈ စသည္၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ သေဘာထားရွိျခင္းသည္ ဘုန္းတန္ခိုးနည္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမားျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ သူတစ္ပါးတို႔၌ လာဘ္ေပါမ်ားျခင္း၊ ပစၥည္း - ဥစၥာေပါမ်ားျခင္း၊ အရိုအေသခံရျခင္းတို႔၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ (ဣႆာ) သေဘာမရွိ။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမား၏။ သူတစ္ပါးတို႔၏ ပစၥည္း - ဥစၥာေပါမ်ားမႈ စသည္၌ ျငဴစူေစာင္းေျမာင္းမႈ မရွိျခင္းသည္ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးမားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၅ (က) ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ထမင္း - အေဖ်ာ္၊ ေက်ာင္း၊ ဇရပ္၊ အဝတ္သကၤန္း၊ ယာဥ္ (ဘိနပ္)၊ ပန္း၊ နံ႔သာ၊ နံ႔သာေျပာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာ၊ ဆီမီးဟူေသာ ဒါနဝတၳဳ (၁၀) ပါးတို႔ကို ေပးလွဴေလ့မရွိ။ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၏။ ထမင္း - အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳတို႔ကို မေပးလွဴျခင္းသည္ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ထမင္း - အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳ (၁၀) ပါးတို႔ကို ေပးလွဴ၏။ ထုိသူသည္ ထိုကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေသသည့္အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝ၏။ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္ စသည့္ ဒါနဝတၳဳတို႔ကို ေပးလွဴျခင္းသည္ ခ်မ္းသာႄကြယ္ဝေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၆ (က)အမ်ဳိးယုတ္ နိမ့္ျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ အလြန္မာနႀကီး၏။ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရွိမခိုး၊ ခရီးဦးႀကိဳထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးဦးမႀကိဳဆို၊ ေနရာေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေနရာမေပး၊ ခရီးလမ္းဖယ္ ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္မေပး၊ ရုိေသေလးျမတ္ - ပူေဇာ္ထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရိုေသေလးျမတ္ - ပူေဇာ္ျခင္းမရွိ၊ ထိုသူသည္ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အမ်ဳိး (ဇာတ္) ယုတ္နိမ့္ျခင္း၏။ အလြန္မာနႀကီးျခင္း ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွိမခိုးျခင္း စသည္လည္း အမ်ိဳးယုတ္နိမ့္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) အမ်ဳိးျမင့္ျမတ္ျခင္း ။ ။ အၾကင္ သူသည္ မာန္မာန မရွိ၊ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရွိခိုး၏။ ခရီးဦးႀကိဳထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးဦးႀကိဳ၏။ ေနရာေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ေနရာေပး၏။ ခရီးလမ္းဖယ္ေပးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ခရီးလမ္းဖယ္ေပး၏။ ရိုေသေလးျမတ္ ပူေဇာ္အပ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း ရိုေသေလးျမတ္ ပူေဇာ္ျခင္းရွိ၏။ ထိုသူသည္ ထိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ အမ်ဳိး (ဇာတ္) ျမင့့္ျမတ္၏။ မာန္မာန မရွိျခင္း၊ ရွိခိုးထိုက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွိခိုးျခင္း စသည္သည္ အမ်ဳိးဇာတ္ ျမင့္ျမတ္ေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
၇ (က) ၪာဏ္ပညာ နည္းပါးျခင္း ။ ။ ေလာက၌ မိန္းမျဖစ္ေစ၊ ေယာက်္ားျဖစ္ေစ၊ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ --
(၁) ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရားကိုလည္းေကာင္း၊
(၂) အျပစ္ရွိေသာတရား၊ အျပစ္မရွိေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၃) မွီဝဲအပ္ေသာတရား မမွီဝဲအပ္ေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၄) စီးပြားမဲ့ေၾကာင္း - ဆင္းရဲေၾကာင္းတရား၊ စီးပြားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာႀကီးေၾကာင္း တရားကိုလည္းေကာင္း ေမးျမန္းေလ့မရွိ။
ထိုသူသည္ (ထိုသို႔ ေမးျမန္းမႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ) အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ ငရဲ၌ က်ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ၪာဏ္ပညာ နည္းပါး၏။ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္းမႈ မရွိျခင္း စသည္သည္ ၪာဏ္ပညာနည္းပါးေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
(ခ) ၪာဏ္ပညာ ႀကီးျခင္း ။ ။ အၾကင္သူသည္ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္၍ --
(၁) ကုသိုလ္ အကုသိုလ္တရားကိုလည္းေကာင္း၊
(၂) အျပစ္ရွိေသာတရား၊ အျပစ္မရွိေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၃) မွီဝဲအပ္ေသာတရား မမွီဝဲအပ္ေသာတရား ကိုလည္းေကာင္း၊
(၄) စီးပြားမဲ့ေၾကာင္း - ဆင္းရဲေၾကာင္းတရား၊ စီးပြားျဖစ္ေၾကာင္း ခ်မ္းသာႀကီးေၾကာင္း တရားကိုလည္းေကာင္း ေမးျမန္းေလ့ရွိ၏။
ထိုသူသည္ ထိုသို႔ ေမးျမန္းမႈေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ေသသည့္ အျခားမဲ့၌ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရာ၏။ လူျဖစ္လာျပန္လွ်င္ ၪာဏ္ပညာႀကီးမား၏။ ရဟန္း - ပုဏၰားတို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္းမႈ စသည္သည္ ၪာဏ္ပညာႀကီးမားေၾကာင္း အက်င့္ျဖစ္၏။
Credit to: http://www.worldofwisdom.asia/2011/12/blog-post_16.html
No comments:
Post a Comment